Mutlu insanlar, bu dünyanın değersizliğini ve anlamsızlığını kabul eder, ne tür zorluklarla ve acılarla karşılaşsalar da sakin kalabilirler. Anı yaşayan insanlar korku ve umut beslemezler çünkü sonsuza takılıp kalmazlar, geçici olan şeyden de korkmazlar ve ne olursa olsun acının geçeceğine, mutluluğun da kalıcı olmayacağına inanırlar. Sadece kendilerini anın içinde yaşamaya zorlarlar, hiçbir korku ve umut taşımadan, çünkü korku geleceğin gölgesidir, umut ise yarının hayalidir. Sadece o anın rüzgarı, güneşi ve nefesi gerçektir. Onlar su gibi akarlar, ne direnirler ne de zorlarlar, kaybettiklerinde gülümserler, kazandıklarında ise sakin kalırlar. Dünyadaki her şeyin aslında kendilerine ait olmadığını anlarlar. Bu nedenle, mutlu insanların mutlu olmasının sebebi, kendilerini acıyı birinci öncelik olarak görmemeleri ve mutluluğu aramaya takıntılı hale gelmemeleridir; sadece sessizce var olurlar, bir ağaç gibi, yaşadıkları deneyimleri bir rüzgar olarak kabul ederler, rüzgar geçtiğinde geçmişte kalır ve onu düşünmezler.