Hoşnut etme kişilik tipindeki insanlar aslında ebeveynleri tarafından başarıyla evcilleştirilmiş kölelerdir. Birinci tür, ebeveyn-çocuk ilişkilerinin tersine dönmesidir. Normal bir ailede, ebeveynlerin çocuklarının duygularını koruması ve onların duygusal ihtiyaçlarına dikkat etmesi gerekir. Ancak hoşnut etme kişiliğine sahip çocukların ailelerinde durum tam tersidir. Çocuk, ebeveynlerinin duygularını yatıştırmak zorunda kalır ve ebeveynler çocuklardan kendilerini merkez almasını ister. Uzun süre boyunca çocuk, zorla ebeveynlerinin duygularına dikkat etmek zorunda kaldığında, insan ilişkilerinde başkalarının hislerini önceliklendirmeye alışır. Dolayısıyla bu tür insanlar genellikle yüksek hassasiyete sahiptir ve başkalarının olumsuz duygularını gözlemlemede oldukça iyidirler; sürekli başkalarına dikkat etmeye çalışırken, nihayetinde kendi duygularını ve hislerini sıklıkla ihmal ederler.
İkinci tür, ebeveynlerin çocukların sınırlarını rastgele ihlal etmesidir. Normal ailelerde ebeveynlerin çocukların büyüme alanlarını koruması, çocukların özgürce keşfetmesine ve kişisel sınırlar oluşturmasına izin vermesi gerektiğini söylüyoruz. Ancak birçok kontrolcü ebeveyn, çocukların alanını zorla işgal eder. Örneğin, bazı ebeveynler çocuklarının günlüğünü sık sık karıştırır, çocuk odasına izinsiz girerler ve kapıyı bile çalmadan içeri girerler. Bu devam ettikçe, çocuğun özerkliği yok edilir. Toplumda kendi sınırlarını savunmaya cüret edemezler, bu nedenle birçok kişi çatışmalarla karşılaştığında sıklıkla taviz vermeyi ve geri çekilmeyi seçer. Böylece bu nesilden nesile aktarılan kontrol modeli, sadece aile içinde değil, dış dünyada da bilinçsizce ortaya çıkarak kötü bir döngü oluşturur.
Üçüncü tür, bazı ebeveynlerin itaatkar, anlayışlı, saygılı, minnettar vb. PUA kombinasyonları kullanmasıdır. Tüm bu davranışların özü, çocukların daha iyi kontrol edilmesi içindir. Bu yüzden birçok çocuk, ebeveynlerinin duygularını koşulsuz olarak gözetir, haksızlığa uğrasa bile itiraz etmez ve uzun süreli uyum sağlama ve itaat etme durumu içindedir; tek amacı ebeveynlerinden bir övgü duymaktır, "Ah, benim çocuğum gerçekten anlayışlı". İşte bu, sürekli olarak eğitimle kazandırılan bir itaattir; kişinin içten bir seçimidir değil. Bazı ebeveynlerin çocuklarına sıkça neyi vurguladığını göreceğiz: "Ben senin için fedakarlık yaptım, senin için özveride bulundum" diyerek çocuklardan kendilerine minnettar olmalarını ve saygı göstermelerini talep ederler. Bu, çocuklar arasında bir ahlaki borç duygusu yaratır ve kendilerini ebeveyn-çocuk ilişkisi içinde sıklıkla ahlaki olarak yüksek bir konumda tutar. Ancak çocuklar, uzun süreli olarak ebeveynlerine borçlu hissi içinde olurlar. Bazı ebeveynler ise sürekli olarak minneti vurgularlar; sevgilerinin çok sert olduğunu ve ek koşullara bağlı olduğunu belirtirler. Örneğin bazı ebeveynler sıkça "çocuklar kendilerine yüz kazandırmalı, yeterince başarılı olmalı" derler; bu da çocukların küçük yaşlardan itibaren koşulsuz sevgiye olan ihtiyaçlarını karşılayamamalarına yol açar. Kendi içlerinde gerçek bir öz güven geliştirmeleri çok zor olur ve çatışma ile karşılaştıklarında genellikle korkaklık gösterirler.
Dördüncü tür, çocukların özsaygısını küçümsemek, inkâr etmek, bastırmak ve yok etmektir. Birçok ebeveyn, sevgi adına çocuklarının hatalarını sürekli gündeme getirip, onları küçümseyip bastırmaya çalışır. Bu durumda çocuk, zamanla bu inkârı içselleştirir ve kendisini işe yaramaz biri olarak hissetmeye başlar. Birçok ebeveyn, bu tür yöntemlerle ilişkilerinde kendilerini üst konumda tutarken, çocuklar kişiliklerini ve özerkliklerini kaybeder ve sonuçta itaatkâr birer boş köle haline gelirler. Bu yüzden, özsaygısı zedelenmiş çocuklar, sosyal ilişkilerde genellikle aşırı hassas hale gelirler. Diğer insanların davranışlarına aşırı dikkat ederler, çünkü başkaları tarafından sevilmeme korkusu taşırlar, bu nedenle başkalarının söylediklerini ve hareketlerini sürekli olarak aşırı yorumlama alışkanlığı geliştirirler. Bu durum uzun vadede, birçok hoşnutluk arayışında olan kişide sosyal etkileşimi bir içsel tüketim haline getirir. Bu yüzden, birçok hoşnutluk arayışındaki kişi, sosyal anksiyete bozukluğu ile sıklıkla ilişkilendirilir. Ancak psikolojik açıdan bakıldığında, bu bir tür kendini koruma mekanizmasıdır. #ETH突破3600##特朗普施压鲍威尔##山寨季何时到来？#
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
Hoşnut etme kişilik tipindeki insanlar aslında ebeveynleri tarafından başarıyla evcilleştirilmiş kölelerdir. Birinci tür, ebeveyn-çocuk ilişkilerinin tersine dönmesidir. Normal bir ailede, ebeveynlerin çocuklarının duygularını koruması ve onların duygusal ihtiyaçlarına dikkat etmesi gerekir. Ancak hoşnut etme kişiliğine sahip çocukların ailelerinde durum tam tersidir. Çocuk, ebeveynlerinin duygularını yatıştırmak zorunda kalır ve ebeveynler çocuklardan kendilerini merkez almasını ister. Uzun süre boyunca çocuk, zorla ebeveynlerinin duygularına dikkat etmek zorunda kaldığında, insan ilişkilerinde başkalarının hislerini önceliklendirmeye alışır. Dolayısıyla bu tür insanlar genellikle yüksek hassasiyete sahiptir ve başkalarının olumsuz duygularını gözlemlemede oldukça iyidirler; sürekli başkalarına dikkat etmeye çalışırken, nihayetinde kendi duygularını ve hislerini sıklıkla ihmal ederler.
İkinci tür, ebeveynlerin çocukların sınırlarını rastgele ihlal etmesidir. Normal ailelerde ebeveynlerin çocukların büyüme alanlarını koruması, çocukların özgürce keşfetmesine ve kişisel sınırlar oluşturmasına izin vermesi gerektiğini söylüyoruz. Ancak birçok kontrolcü ebeveyn, çocukların alanını zorla işgal eder. Örneğin, bazı ebeveynler çocuklarının günlüğünü sık sık karıştırır, çocuk odasına izinsiz girerler ve kapıyı bile çalmadan içeri girerler. Bu devam ettikçe, çocuğun özerkliği yok edilir. Toplumda kendi sınırlarını savunmaya cüret edemezler, bu nedenle birçok kişi çatışmalarla karşılaştığında sıklıkla taviz vermeyi ve geri çekilmeyi seçer. Böylece bu nesilden nesile aktarılan kontrol modeli, sadece aile içinde değil, dış dünyada da bilinçsizce ortaya çıkarak kötü bir döngü oluşturur.
Üçüncü tür, bazı ebeveynlerin itaatkar, anlayışlı, saygılı, minnettar vb. PUA kombinasyonları kullanmasıdır. Tüm bu davranışların özü, çocukların daha iyi kontrol edilmesi içindir. Bu yüzden birçok çocuk, ebeveynlerinin duygularını koşulsuz olarak gözetir, haksızlığa uğrasa bile itiraz etmez ve uzun süreli uyum sağlama ve itaat etme durumu içindedir; tek amacı ebeveynlerinden bir övgü duymaktır, "Ah, benim çocuğum gerçekten anlayışlı". İşte bu, sürekli olarak eğitimle kazandırılan bir itaattir; kişinin içten bir seçimidir değil. Bazı ebeveynlerin çocuklarına sıkça neyi vurguladığını göreceğiz: "Ben senin için fedakarlık yaptım, senin için özveride bulundum" diyerek çocuklardan kendilerine minnettar olmalarını ve saygı göstermelerini talep ederler. Bu, çocuklar arasında bir ahlaki borç duygusu yaratır ve kendilerini ebeveyn-çocuk ilişkisi içinde sıklıkla ahlaki olarak yüksek bir konumda tutar. Ancak çocuklar, uzun süreli olarak ebeveynlerine borçlu hissi içinde olurlar. Bazı ebeveynler ise sürekli olarak minneti vurgularlar; sevgilerinin çok sert olduğunu ve ek koşullara bağlı olduğunu belirtirler. Örneğin bazı ebeveynler sıkça "çocuklar kendilerine yüz kazandırmalı, yeterince başarılı olmalı" derler; bu da çocukların küçük yaşlardan itibaren koşulsuz sevgiye olan ihtiyaçlarını karşılayamamalarına yol açar. Kendi içlerinde gerçek bir öz güven geliştirmeleri çok zor olur ve çatışma ile karşılaştıklarında genellikle korkaklık gösterirler.
Dördüncü tür, çocukların özsaygısını küçümsemek, inkâr etmek, bastırmak ve yok etmektir. Birçok ebeveyn, sevgi adına çocuklarının hatalarını sürekli gündeme getirip, onları küçümseyip bastırmaya çalışır. Bu durumda çocuk, zamanla bu inkârı içselleştirir ve kendisini işe yaramaz biri olarak hissetmeye başlar. Birçok ebeveyn, bu tür yöntemlerle ilişkilerinde kendilerini üst konumda tutarken, çocuklar kişiliklerini ve özerkliklerini kaybeder ve sonuçta itaatkâr birer boş köle haline gelirler. Bu yüzden, özsaygısı zedelenmiş çocuklar, sosyal ilişkilerde genellikle aşırı hassas hale gelirler. Diğer insanların davranışlarına aşırı dikkat ederler, çünkü başkaları tarafından sevilmeme korkusu taşırlar, bu nedenle başkalarının söylediklerini ve hareketlerini sürekli olarak aşırı yorumlama alışkanlığı geliştirirler. Bu durum uzun vadede, birçok hoşnutluk arayışında olan kişide sosyal etkileşimi bir içsel tüketim haline getirir. Bu yüzden, birçok hoşnutluk arayışındaki kişi, sosyal anksiyete bozukluğu ile sıklıkla ilişkilendirilir. Ancak psikolojik açıdan bakıldığında, bu bir tür kendini koruma mekanizmasıdır. #ETH突破3600# #特朗普施压鲍威尔# #山寨季何时到来？#